Η εξέλιξή μας στη ζωή δεν σημαίνει απαραίτητα κια ανάπτυξη η ωρίμανση. Μπορεί να βλέπουμε το σώμα μας να βρίσκεται σε μία αλλαγή από βρεφικό σε παιδικό, έφηβο και ενήλικο αυτό όμως δε σημαίνει απαραίτητα πως έχουμε εξελίξει και το εσωτερικό μας παιδί σε ενήλικα.
Αυτό που μας κάνει να διαπιστώνουμε την επιμονή μας να λειτουργούμε με έναν συγκεκριμένο τρόπο στις καταστάσεις της ζωής μας, ενώ μας δίνεται κάθε φορά η δυνατότητα των επιλογών αποτελεί απόδειξη της πνευματικής μας κατάστασης.
Ένα τραυματισμένο παιδί που δεν έχει ανακαλύψει τις δυνατότητες που του προσφέει η πολυδιάστατη πνευματική του δομή και παραμένει χωρίς να ανοίγει τους ορίζοντες του πνεύματός του σε συμπεριφορές που διαφοροποιούν τον τρόπο που αντιδρά ή δρα σε κάθε κατάσταση διατηρεί ένα τραύμα που πονά όλο και περισσότερο και δημιουργεί πληγές τόσο εσωτερικά όσο και εξωτερικά στο περιβάλλον του.
Η ανικανότητα ουσιαστικής σχέσης με το περιβάλλον, η αδυναμία υιοθέτησης εναλλακτικών επιλογών, η επιμονή σε συγκεκριμένες θέσεις, ο συνεχής θυμός, η έλλειψη χιούμορ, η συνεχής γκρίνια και ο αρνητικός τρόπος προσέγγισης της ζωής είναι ενδεικτικές καταστάσεις πως πάσχουμε και πως η γνωσιακή συμπεριφορική θεραπεία (CBT) μπορεί να είναι μία προτεινόμενη λύση και διέξοδος, αφού ο θεραπευτής μας βοηθά να δούμε επιλογές που δε θέλουμε ή δε μπορούμε να δούμε.
